Piękno w niełasce     Poeta ma zawsze życie trudne I źle się na świecie czuje Wtenczas gdy pisze wiersze cudne Zły los najwięcej go prześladuje Zły los nie lubi piękna I to najwięcej go denerwuje Brama jest tutaj zamknięta A piękno na świecie się marnuje Piękna mzyka i piosenka wyrzucona precz Bo przecież nie lubi jej zły los Cofamy nasze życie ludzkie wstecz Zadając człowiekowi wielki cios Piękno zniekształca człowiek I to na każdym kroku Spójrzmy na dziewiętnasty wiek Ile on miał w sobie uroku Spójrzmy na zdjęcia  filmowe Jak pięknie się ludzie ubierali A życie swoje domowe Piękną piosenką wspierali Nie było tu pośpiechu Ani też zdenerwowania Każdemu starczyło oddechu Nie było u nich zafrasowania Dzisiejszy człowiek nie ma czasu I jest bardzo wszystkim roztargniony Martwi się już za wczasu Że zmartwieniem będzie przygnieciony A to wszystko dlatego Że odrzucił piękną mądrą rzecz I smutne jest życie jego Bo piękno uciekło gdzieś precz Dawniej przed II wojną światową ludzie się bardzo pięknie ubierali i śpiewali piękne piosenki, grali przyjemną muzykę, posiadali piękną kulturę. Dziś kultura straszy człowieka. Brzydko człowiek się ubiera, brzydko śpiewa i brzydko gra muzyka a malarstwo i rzeźbiarstwo wprost straszy. Kultura upadła nam do zera. Ale miejmy nadzieję, że ta brzydka kultura minie i znów będzie pięka jak za dawnych czasów. Piękną kulturę zniszczył ustrój Komuny na świecie i trudno jest ją odbudować. Mam nadzieję, że po śmierci Komuny znów powróci piękna kultura na nasz świat i znów na świecie będzie pięknie.