Moja siostra Jadzia Piękna podobna do Anioła A miała trzy latka Bóg do siebie ją woła Tego małego pięknego kwiatka Aby Niebo przystoiła Swoją piękną cudną urodą A piosenką Niebo rozweseliła Bo była przecież tak młodą Była cudnej nadzwyczajnej urody Piękniejsza aniżeli cudny kwiat Bóg zabrał ten kwiat młody Aby stroiła Niebo a nie świat Zabrał ją 19 kwietnia 1946 roku wiosną W przeddzień wielkiego święta Wielkanocy Kiedy na ziemi kwiatki rosną I mówią o Zmartwychwstaniu Bożej Mocy Gdy chodziła z uśmiechem koło Mamusi Pytała się czy może lalę wziąść Bo trochę lalą pobawić się musi Aby ukochać lalę i na foteliku siąść Była bardzo grzeczna i uczuciowa Gdy zobaczyła że Mamusia się smuci Ukochała Mamusię mówiąc takie słowa Że Mamusi piękną piosenkę zanuci Rozweselała i upiększała całe mieszkanie Jak przyroda upiększa cały nasz świat Ale na Boże to wielkie zawołanie Odszedł przedwcześnie z tego świata ten kwiat Była bardzo urodna mądra i utalentowana I Bóg zabrał Ją do siebie dlatego Aby wspomagała talentem Boga Pana Jak Urszulka Jana Kochanowskiego    Moja siostrzyczka Jadzia miała cudowną urodę, była podobna do Aniołka i była bardzo mądra. Kiedy Mamusia była smutna podchodziła do mamusi i nuciła piosenkę, żeby Mamusia nie martwiła się. Była bardzo grzeczna, pytała się mamusi, czy może wziąć lalkę i pobawić się. Wszyscy mówili, że to jest Anioł a nie dziecko. I Pan Bóg zabrał do siebie tego Aniołka aby stroiła Niebo a nie świat. Gdyby żyła byłaby na pewno lepszą poetką aniżeli ja. Ale człowiek tak mocno utalentowany nie może żyć na świecie i Bóg zabrał Ją jak Urszulkę Kochanowskiego, mocno utalentowaną.