Zycie czlowieka jak loteria

Życie człowieka jak loteria Kazik Borucki
Życie człowieka jest jak loteria Nikt nie wie jakie ono będzie Każdy by chciał żeby było piękne jak biżuteria Żeby było bogate przyjemne i piękne wszędzie		Zosia i Kaziu Borucki w Rio de Janerio - 2000 r.
	Ale życie człowieka ma dwie strony Jest strona radosna i strona smutna Więc człowiek jest tutaj bardzo zmartwiony Gdy przyjdzie ta strona okrutna
Człowiek chciałby życie o jednej stronie Zawsze o stronie pięknej radosnej w marzeniach I gdy wiatr jaki życiowy wionie Żeby nigdy nie przychodził w zmartwieniach
	Bo gdy mamy jakieś duże kłopoty Życie się staje ciężkie zawiłe Chcemy aby nastąpiły szybkie powroty Bo źycie w kłopotach nam jest nie miłe
Człowiek wydaje więc wielką walkę Zmartwieniom ile ma sił w swej mocy I rzuca wszystkie wysiłki na szalkę Aby zabłysła radość po ciemnej nocy
	I tak przez życie całe zdobywa Walcząc o lepsze jutro dnia każdego Nie raz sił mu już wiele ubywa Do boju tak ciężkiego niepokonanego
Bo gdyby nie było tej ciężkiej strony Człowiek żyłby dosłownie jak w Raju Zawsze byłby radością napełniony Była by zawsze radość w ludzkim rodzaju
	Dobra a także i zła strona musi być Bo taka jest budowa naszego świata Inaczej świat nie mógłby istnieć i żyć Bo takie jest prawo budowy wszechświata
Człowiek chciał zmienić świat na jedną stronę I to mu się nigdy w życiu nie udawało I zawsze jego wysiłki były stracone Bo sił ani rozumu mu nie wystarczało
	Ktoś powie dlaczego nie można pozbyć się zmartwienia Które tak wielkie przykrości nam robi? Bo wszystkie zmartwienia to są uszlachetnienia Przez zmartwienie najwięcej Bóg człowieka przyozdobi
Zmartwienie i smutek daje szczęście wieczne Ale dopiero po śmierci u Boga w Niebie Tam dopiero człowiek poczuje się bezpiecznie Bo Bóg chce szczęścia wielkiego dla Ciebie
	Gdyby życie było radosne a nigdy smutne Zostało by złamane światowePrawo Budowy Wtenczas życie stało by się bardzo okrutne Bo o zdobyciu szczęścia wiecznego nie było by mowy
Radość i dobrobyt jest podstawą życia na Ziemi Smutek i cierpienie jest podstawą życia w Niebie I nikt tego nie złamie i nie zmieni A człowiek nigdy nie może zrozumieć siebie
	Człowiek nie może zrozumieć budowy świata Pomimo że zdobył wielką wiedzę dynamiczną I przez swoje pracowite długie tysięczne lata Zawsze ma wiedzę nie jasną komiczną
Błąka się w ciemnościach od stuleci I nigdy nie może znaleźć prawdziwej drogi I tak wiek za wiekiem zawsze leci A człowiek jest nadal w wiedzę ubogi
	Bo człowiek ma rozum słaby ograniczony I mu się wydaje że idzie zawsze właściwie Często staje na drodze życiowej zamyślony I myśli sobie że jednak tę drogę coś krzywie
Gdyby człowiek pokonał wszystkie smutki Wtenczas żyłby na tej ziemi stale wiecznie I jakie byłyby dla człowieka na ziemi skutki Czy człowiek czułby się w radości bezpiecznie
	Brakło by miejsca do człowieka ziemi i wody I człowiek znajdował by się w wiecznej rozpaczy Nie miałby tu nigdy należytej wygody Życie dla niego wtenczas nic nie znaczy
Dopiero życie po śmierci poza ziemskie Daje człowiekowi niezmienną wieczną radość Wtenczas u Boga życie jest jednostronne zwycięskie Bóg tylko może uczynić człowiekowi wszelką radość
	Człowiek nie może nigdy pojąć tego I dziwić się tu człowiekowi nie trzeba Człowiek nie może pojąć Boga i budowy jego Bo człowiek nigdy nie widział Nieba
Więc człowiek chce sam zrobić Niebo sobie Tutaj wśród życia swojego ziemskiego I aby pięknie żyć w każdej swej dobie I nie zabrakło mu w życiu niczego
	I głowi się i bije po rozum do głowy Pracuje ciężko nie raz w pocie czoła Nie może jakoś pokonać tej smutnej połowy Która mu psuje życie ziemskie dookoła
Człowiek buduje wielkie cudowne maszyny Chce zbudować ten wielki do szczęścia most Aby dla swej całej ziemskiej rodziny Dostać się do prawdziwego szczęścia wprost
	Człowiek staje się swą pracą zniechęcony Bo nie widzi do prawdziwego szczęścia poprawy Jest bardzo tym wszystkim zaniepokojony Że nie może osiągnąć tej wielkiej sławy