Smierc

Śmierć
Mówimy że ona jest bezwzględna Nieubłagana i bardzo okrutna Idzie cichaczem jak bezimienna Zawsze ponura groźna i smutna		Zosia i Kaziu Borucki przy pomniku swoich rodziców. Aniołek z nieba przyszedł po duszę
	Zabiera ojca lub matkę od dzieci Nie mając tutaj żadnego względu I po niej smutne życie leci Tak że człowiek dostaje obłędu
Każdy przed śmiercią się broni I za wszelką cenę chce żyć Ale przed nią nikt się nie zasłoni Bo ona w końcu u każdego musi być
	Jest tylko jedna a żniwo wielkie Więc pracy ma tutaj w brud Aby pokonać zadania wszelkie Musi pokonać wielki ten trud
Przychodzi po nas w samą porę Gdy dostanie rozkaz od Boga z góry Nie patrzy czy ciało zdrowe czy chore Kończy nam wtenczas nasz żywot ponury
	Zabiera nas do Nieba Do wiecznej tam światłości Nie patrzeba nam już chleba Ani żadnych ziemskich włości
Skończyły się te nasze zmartwienia Które tak na ziemi nas mocno gnębiły Ale te wszystkie ziemskie cierpienia Niebo dla nas nam otworzyły
	Więc śmierć jest najwspanialsza Na naszej cierpiącej tutaj ziemi Nikim nie gardzi i jest szlachetna Życie to ciężkie na radość nam przemieni
Co to jest śmierć, rodzi się pytanie? Śmierć przenosi człowieka z życia ziemskiego cierpiącego w życie wieczne przyjemne. Ale tu rodzi się tragedia bo żaden człowiek nie wierzy w życie pozagrobowe i dlatego każdy boi się śmierci. W pierwszych zwrotkach wiersza skrytykowałem śmierć, że jest bezwzględna i okrutna bo zabiera nie raz rodziców od małych dzieci. W końcowych zwrotkach pochwaliłem śmierć, że jest szlachetna i nikim nie gardzi, każdego zaprowadzi do Nieba. Śmierć jest to piękny Anioł, niektórzy go widzieli za życia. Czyli śmierci - Anioła nie trzeba się bać bo daje piękne życie w Niebie.